ซึ่งในการทำผลงานนี้ขึ้น ได้แรงบันดาลใจจากการไปชมนิทรรศการงานศิลปะที่หอศิลป์ Bacc เกี่ยวกับงาน Mirror Art จึงนำมาพัฒนาผลงานตนเอง โดยอยากให้งานนี้มีความเชื่อมโยงกีับคอนเซปต์รีไซทอลด้วย 

 จากคอนเซปต์เป็นการนำเพลงมาสื่อถึงอารมณ์ต่างๆ เช่นเดียวกับงานชิ้นนี้ที่ทำขึ้นมาเพื่อสะท้อนถึงอารมณ์บางอย่าง และเมื่อนึกถึงการสะท้อนก็จะเห็นภาพกระจก ปกติแล้วคนเรานั้นจะส่องกระจกก็ต่อเมื่อเช็คสภาพภายนอก ความเรียบร้อยของทรงผม ความเข้มของลิปสติก แต่เราไม่เคยสังเกตุอารมณ์ในตัวเราที่อยู่ข้างในเลย งานนี้จึงสื่อถึงสภาพจิตใจของเราข้างในว่าที่แท้จริงเรารู้สึกได้มากมาย มีทั้งรอยร้าวและความแตกหัก ทั้งหมดนี้คือความรู้สึกที่เป็นองค์ประกอบเป็นตัวตนของเราขึ้นมา เราไม่มีวันเป็นกระจกที่เพอเฟคต์ได้ มนุษย์สมควรที่จะได้รู้สึกทุกอย่างที่อยากรู้สึก โดยไม่มีใครสามารถกำหนดอารมณ์เหล่านี้ของเราได้ 

  และจากการสะท้อนไปมาของกระจกเงา จะเห็นได้ว่าจะมีหัวหุ่นถึง 2 ตัวตน เปรียบเสมือนท่อน Lost ของโรเบิร์ต ชูมัน ที่เป็นแรงบันดาลใจสำคัญในการทำงานชิ้นนี้ด้วย โดยส่วนตัวแล้วความทุกข์ทรมานอย่างหนึ่งในชีวิตคนเรา คือการไม่เป็นตัวของตัวเอง เพราะนั่นคือการที่ไม่สามารถรู้สึกถึงตัวเองได้เลย ไม่รู้แน้่ชัดว่าตัวของเรานั้นต้องการอะไร ต้องการสิ่งไหน? และจากประสบการณ์การส่วนตัวที่ต้องถูกจำกัดความรู้สึก การที่ไม่เป็นตัวของตัวเองจากคนกลุ่มหนึ่ง เป็นช่วงชีวิตที่ไม่มีความสุข และเหมือนหลงทางอยู่ตอลดเวลา เป็นความร้าวในใจที่แม้ทุกวันนี้ผ่านมาแล้วก็ยังคงเห็นได้ชัด แต่ไม่เคยหยุดที่จะก้าวต่อไป เพื่อเป็นกระจกที่ดีกว่าเดิม ดีกว่าที่เคยเป็นมา